برای ثبت نام مدنی تولدها، ازدواج‌ها و مرگ‌ها بین سال‌های 1837 و 1930 (و برای سرشماری‌های سال‌های 1851 تا 1901)، خروپف بزرگ در ناحیه ثبت والسینگهام بود. علاوه بر همه اینها، وقتی بادبان ها به راه می افتادند، کشتی مطمئن بود همیشه باد خوبی دارد، که باعث می شد مانند یک پرنده بزرگ به سمت خود بچرخد، همانطور که هر ملوانی به شما خواهد گفت این بهترین بخش جذابیت بود. اکنون زمان زیادی در سفارتخانه‌های پدر از دست رفته بود، که مردی است که نباید در مکان‌های پرتغالی با او رفتار ساده‌ای کرد. بیچاره استوارت، نفسش را از دست داد. او ممکن است با یک پست صحبت کرده باشد. ممکن است مجبور شوید برای پیدا کردن آن انگشت خود را به سمت بالا بکشید. بعد بوته‌های بیرون را آتش زدیم و نمی‌دانستیم چه بدی می‌کنیم، بی‌نهایت زحمت کشیدیم تا دوباره آن را خاموش کنیم. استوارت آشپز شد و بلافاصله دست به کار شد و روی خورشی که درست می‌شد روی آتش می‌گذاشتند، یکی از ما نگهبانی می‌دادیم تا ببینیم دوستان پرتغالی‌مان با محتویات طعم‌دار آن آزاد نشده‌اند. مدتی صبورانه منتظر ماندیم و بالاخره یک پرتغالی مجرد با فانوس ظاهر شد.

سعی کنید حتی در تعطیلات آخر هفته در یک الگو با زمان خواب و بیداری منظم بمانید. اکنون جاده چیزی جز بستر یک سیلاب خشک نشده بود و حتی با وجود مشعل های ما نیاز به احتیاط زیادی داشت. سپس یک شورای جنگ برگزار کردیم و از آنجایی که همه توافق داشتیم که بدون کمیساریات هیچ کاری نمی‌توان کرد، تصمیم گرفتیم دوباره به پایین تپه برویم. دانبار به پشت دراز کشید و کاری نکرد جز اینکه ما را بخنداند، و کریگ با توده‌های متوالی گوشه‌ای کوچک گدازه مبتلا شد. خیلی دور نرفته بودیم، با این حال، قبل از اینکه نوری را در زیر خود دیدیم و از آمدن مهمانی خود خوشحال شدیم، همه با عجله به کلبه برگشتیم، و مصمم بودیم که آنها را از تردیدهایمان آگاه نکنیم. دهقان پیر پرتغالی با ادب فراوان ما را به خانه آورد، برایمان میوه آورد و بعد همسرش چراغی زیبا که از سه پایه آویزان بود بیرون آورد و دختر کوچک از سایه تاریک خانه چشمان درشتی به ما نشان داد. ما زیباترین مهمانی بودیم. ما پنج نفر، کریگ، هیث، تیگه، لین و من، با تسلی و شادابی بسیار به مرد درونی خود، با راهنمایمان و سه یا چهار حامل پرتغالی، به سفر خود ادامه دادیم.

ما آنقدر بزرگ بودیم که نمی‌توانستیم به عقب برگردیم، و با دریافت اطمینان‌هایی (نیمه فهمیدیم، زیرا هیچ یک از ما نمی‌توانستیم ده‌ها کلمه پرتغالی را بفهمیم) که در مسیر درستی هستیم، دوباره شروع کردیم. خداحافظ سیگنور تیرا، یک مرد جوان نجیب زاده دلپذیر، با تعداد بیشتری از آقایان پرتغالی ظاهر شد. شبیه به “خانم کوچولو مافت”، “جک هورنر کوچولو” یک قافیه قدیمی مهد کودک است که بر روی یک قهرمان جوان تمرکز دارد. کریگ به طور قطع یک “مرد سریع” است، اما این صحنه کوچک او را کم رنگ کرد و او به آرامی از من پرسید که آیا این سبک گفتگو در بین افسران نیروی دریایی رایج است یا خیر. امیدها برای رساندن موضوع به یک موضوع موفق شروع می‌شدند، زمانی که کراگ قسم بزرگی خورد که دیگر منتظر نخواهد ماند و اگر کسی با او بیاید، بدون هیچ‌گونه برنامه‌ریزی و بدون نیاز به همه چیز، شروع به کار خواهد کرد. کراگ تصور بسیار نامشخصی از جاده داشت، که بین حصارهای سنگی مرتفع، ساخته شده از بلوک‌های گدازه، قرار دارد، اما او می‌دانست که دو خانه ویران شده قدیمی در سمت راست حدود هفت مایل دورتر وجود دارد و به شدت روی آن نقطه اصرار داشت!

در تمام این مدت حالتی غنی، کمیک و خنگ در چهره رقیب او وجود داشت که دیدنی آن زیبا بود. چهره کشور را دیوارهای بلند گدازه ای بریده اند، همانطور که به شما گفتم با خطوط باریکی بین آنها. با این حال ما به طور مداوم بین دیوارهای بلند گدازه راه می رفتیم. این دیوارها مزارع یا بهتر است بگوییم تاکستان‌ها را در بر می‌گیرند، اما انگورها روی تیرک‌ها نمی‌رویند، بلکه روی حصارهای سنگی با همان خصوصیات دیوارها می‌رویند، که در خطوط موازی با فاصله حدوداً چهار فوتی درست در سراسر مزرعه کشیده می‌شوند، به طوری که مزارع، همانطور که انگورها حصارها را نمی‌پوشانند، بسیار ظاهری از لانه‌های کاری عظیم داشتند. با این حال، عاقلانه ناامید نشدیم، با سرعتی ورزشی شروع کردیم و (با چند توقف برای مشاوره در مورد “diritta via” و چند بار دوبرابر و بازگشت غیرقابل ذکر) حدود سه یا چهار مایل پیاده روی کردیم. ما به سرعت به عقب نگاه می‌کردیم تا نگاهی اجمالی به چراغ‌های مهمانی‌مان بیندازیم (گاهی خیال‌مان می‌شود که آن‌ها را می‌دیدیم) تا حدود چهار مایل کار بسیار وحشتناکی داشتیم. “پرتغالی ها” به وضوح روی صورت خود نوشته بودند که فکر می کنند ما یک حزب دیوانه انگلیسی هستیم. بالا، به طور مداوم بالا. بالاخره به فضایی صاف و بدون حصار رسیدیم که «هوای سخت قله کوه» آزادانه روی صورتمان می وزید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *